Op het Twente'randje'

Nieuwsgierig open ik elke dag weer de brievenbus van school en mijn mailbox: Wat kan de Oranjeschool vandaag voor de maatschappij betekenen? Een sponsorloop organiseren voor kinderen in nood? Kaarten ontwerpen en verkopen voor het goede doel? Natuurlessen geven over de patrijs, waar heel Twenterand wies mee is? Een lokaal wandel- evenement stimuleren of zelfs ondersteunen? Dagelijks stromen de verzoeken op een basisschool binnen om op de één of de andere manier iets voor de gemeenschap te betekenen. Dat is logisch, een basisschool is natuurlijk een plek waar je op een makkelijke manier kinderen en vooral hun ouders kan bereiken. Vaak gaan de verzoeken over thema's waar we ons als basisschool verbonden mee voelen. Maar een verzoek neerleggen, betekent natuurlijk niet dat deze ook altijd ingewilligd kan worden. De primaire taak van een school is natuurlijk het overdragen van kennis en vaardigheden en daar gaat best veel tijd in zitten. Ook al staat vragen natuurlijk vrij, als organ

Ken jij dat gevoel? Het moment dat je de borden van jouw plaats weer ziet na een vakantie? Dat gevoel van thuiskomen? Als kind had ik dat al bij de borden van Emmen en nu nog. Zodra ik de borden van Emmen zie, maakt mijn hart een klein sprongetje. Ik ben weer thuis. Tenminste, dat zegt mijn hart. Mijn hoofd weet allang dat Emmen niet meer mijn thuis is. Vriezenveen is tegenwoordig mijn thuis. Mijn thuis waar ik al een aantal weken een woord uit probeer te spreken. Voor de inwoners is dit woord te makkelijk voor woorden. Voor mij is de klank niet uit te spreken. Na woorden als 'nums', 'mangs' en 'hennig' (excuus als ik het niet goed schrijf) heb ik weer een nieuwe tongbreker. De Twentse zin van 'De koe loeit'. Die Twentse 'O' is niet te doen! Al weken zit ik thuis op de bank te oefenen. Kó, kò, koo. Allerlei versies komen voorbij, maar nog niet de juiste 'O'. Degene die mij horen oefenen, gaan met mij mee doen. Ze proberen mij de

Een heel mooi begin van de zomer. De Groene Jager passerend hoor je het ‘spetterend’ plezier van jong en oud die genieten van dit openlucht zwembad. Met verwondering en vooral ook bewondering voor de Hammenaren denk je dan aan de woelige periode ruim 8 jaren terug, toen het voortbestaan van de Groene Jager aan een zijden draadje hing. Betrokkenheid bij het dorp, diepe emoties, maar ook kernwaarden van modern naoberschap werden zichtbaar: aangenaam wonen, werken en leven verenigden de inwoners.  Sluiting en sloop van het zwembad: geen sprake van. Mobilisatie. Een dorpsbijeenkomst met honderden belangstellenden. Er werden snel spijkers met koppen geslagen. Als import vanuit het westen was ik verbaasd te zien dat op alle terreinen, financiën, techniek, organisatie, onderhandelingen enz. heel snel de handen ineen werden geslagen. Met als enig doel behoud op de lange termijn van de Groene Jager in Den Ham. Moeizame gesprekken en onderhandelingen volgden, immers de gemeente had feiteli