Op het Twente'randje'

 Verhalen beste mensen zijn de beste brandstof voor onze creativiteit en gezelligheid. De economische crisis en nu de coronacrisis zijn daar ook onderdeel van, of je nu wilt of niet. We staan als Nederland hoog op de lijst van meest gelukkige landen ter wereld en toch klagen we er wat af, (niet eerlijk). De decembermaand, hebben we in ons hart gesloten als meest gezellige maand van het jaar, met Sint Nicolaas, kerst en oud en nieuw. Hoe creatief gaan wij hier dit jaar mee om? We willen alles graag vieren met onze naasten en vrienden, maar kan dat ook? Dat is nog maar de vraag. Laten we hopen, dat het vaccin ons daarbij helpt, en dat wij ons allemaal gedragen zoals het past en betaamt, en oog hebben voor alles en iedereen. Omzien naar elkaar, zorgen voor elkaar voor een menswaardig bestaan. Ja als ik wist dat morgen de wereld zou vergaan, dan zou ik vandaag nog een appelboompje planten(?). Maar maak je geen zorgen voor de dag van morgen, ja, ja, juist. alhoewel, Niente in ordine tutto a

Wordt u ook wel eens bevangen door weemoed? Weemoed naar de tijd dat corona nog niet onder ons was. Dat je je nog vrij kon bewegen in deze woelige wereld. Niet hoefde na te denken of je wel een mondkapje in je jaszak had zitten. Iemand nog gewoon een hand of een knuffel kon geven. Weemoed kan je elk moment overvallen. Bij een verhuizing, als je afstand moet nemen van dierbare spullen waarvoor in je nieuwe woning geen ruimte is. Of bij het afscheid van dierbaren, als je hun huis moet leeghalen en dan onverwacht herinneringen van weleer aantreft. Of aan je kindertijd toen alles veilig en vertrouwd voelde. Dat gevoel van weemoed sloeg toe, toen een buurjongen van vroeger mij luchtfoto’s mailde van de buurtschap waar ik ben opgegroeid. Foto’s uit 1945, in zwart-wit waarin de contouren van het landschap van toen ook nu nog goed te herkennen zijn. De kleine buurtschap ergens in het vage veengebied tussen Kloosterhaar en Bergentheim, waar de buren 300 meter verderop woonden en achter

Ja compleet de weg kwijt, een soap die zijn weerga niet kent, het lijken wel Amerikaanse verkiezingen. Het word iets duurder, het prijskaartje dat hangt aan de verbouwing van het TIJDELIJK onderkomen van ons parlement loopt de spuigaten uit. Het word geen 37 miljoen maar 161 miljoen, ja, ja u leest het goed 161 miljoen euro. Staatssecretaris Knops deelde dit mee namens de HAAGSE MAFFIA,en dit is dus voor een plaatsvervangend gebouw voor de 2e kamer. Voor de 150 Kamerleden, 161 miljoen uittrekken is meer dan 1 miljoen p.p. en dan spreekt men over een sobere doelmatige verbouwing (Het is hen naar het hoofd gestegen). Zelfs in een bananenrepubliek komt zoiets nooit voor. Het blijft dan ook nog behelpen, want het pand is eigenlijk te smal om de 1.5 meter afstand goed te kunnen waarborgen, en ook de capaciteit van de liften is met max.2 pers. per keer voor 7 etages een heet hangijzer.(opstop pingsperikelen). Maar de overheid gaat onverdroten voort op de weg van voor de crisis.

  “Hoe sterk is de eenzame fietser die kromgebogen over zijn stuur tegen de wind, zichzelf een weg baant…”. Nederland het land van uitgestrekte polders vol regen en tegenwind waarin grote wielerlegendes zijn geboren. Maar ook het land van het poldermodel: wij zijn geen volk van zwart-wit denken, wij denken het liefst in vijftig tinten grijs. Het poldermodel heeft ons een sterke democratie opgeleverd waarbij geen stem of mening ongehoord blijft. Dat is een groot recht dat we moeten koesteren, als we er niet mee aan de haal gaan. Een regering die leiding probeert te geven aan een land in crisis moet er namelijk wel zwart-witte regelgeving op na houden om het overzicht te kunnen houden. Het is dan wel erg pijnlijk dat voor de deur van de Tweede Kamer keiharde middelvingers opgestoken worden door intimiderende betogers en feestvierende horecaklanten die hun voorlopig laatste biertje vieren. Hoe anders gaat het er dan aan toe in de Giro d’ Italia. Drie weken lang hebben we mogen genieten