Op het Twente'randje'

    Het zijn bijzondere en verwarrende tijden. Vanwege het coronavirus mogen we geen handen meer schudden, en thuis geen bezoek ontvangen van meer dan 6 personen. In het verkeer mogen we niet door rood rijden, niet links rijden, niet inhalen over de doorgetrokken streep. enz. ‘Los’ bellen op de fiets mag ook niet meer. Wel met je gewone fietsbel natuurlijk, graag zelfs als je wilt inhalen, maar niet met je telefoon. In de auto mocht het sowieso al heel lang niet meer. Het leidt te veel af en veroorzaakt ongelukken. Gedwongen door de tv-democratie, doordrenkt met Randstad-moraliteit, wordt Nederland echter overspoeld door nog veel meer geboden en verboden. Zwarte Piet ruimt langzaam maar zeker het veld. En de zigeunersaus, de negerzoen en moorkop zijn in de ban gedaan. Ook is er kritiek op huidkleurige pleisters en huidkleurige bh’s. Die mogen zo niet meer genoemd worden, maar moeten worden aangeduid als ‘beige’. Aardgas en stikstof staan ook op het verdomlijstje. Gelukkig mag z

  Ik weet nog de tijd, dat we buiten in ons buurtje ’s avonds op zo’n houten bankje in de zon genoten. Moeders en vaders die hun kinderen met andere kinderen zagen spelen, kwebbelen met de buren. Zeker wanneer het erg warm was, was het wachten op een verkoelend regenbuitje. De geur van de straattegels na de regen, met blote voeten erover lopen, vrijheid.   Blokfluitles op de basisschool, en in het weekend zo’n geruit kleedje van mam lenen en nog een bakje erbij. Op de hoek van de straat 2 deuntjes spelen, in de herhaling natuurlijk. Na een halfuurtje er wel klaar mee, totdat iemand weer langsliep. Een daalder krijgen van iemand, meteen naar de Nieuwe Weme lopen voor wat lekkers of voor in zo’n automaat. Dan kwam er zo’n eitje uit, met een speeltje of snoepje erin, uren ermee bezig, vrijheid.   Met natte haren, pyjama aan, nog even naar buiten, gezellig bij mam of pap knuffelen, kijken naar vogels of nog even schommelen. In de zandbak was niet handig, want anders waren we

De spandoeken langs de kant van de weg herinneren ons aan het feit dat de kinderen volgende week weer naar school gaan. De doeken hangen er natuurlijk in de eerste plaats om deze onervaren, enthousiaste en vaak nog ongediplomeerde weggebruikers veilig op de plek van bestemming te krijgen. De schooljeugd wil in deze periode (en natuurlijk ook daarna) graag een beroep doen op uw oplettendheid, vriendelijkheid en (engelen)geduld. Alvast bedankt! Naast de oproep voor verkeersveiligheid, zijn de spandoeken ook altijd een mooie markering van een nieuw schooljaar. Een boek vol onbeschreven bladzijden dat we weer hoofdstuk voor hoofdstuk mogen vullen. Voor een groot deel weten we natuurlijk wat ons in een schooljaar te wachten staat. Maar als de coronamaanden ons iets geleerd hebben, dan is het wel dat een nieuw jaar ook nieuwe uitdagingen en onverwachte wendingen met zich mee kan brengen. Het onderwijs heeft zich de afgelopen tijd van zijn meest vindingrijke en flexibele kant laten zien

Voordat ik in Vriezenveen woonde, woonde ik in een appartementje met een balkon van ongeveer vijf vierkante meter. Tuinieren was hier bijna niet te doen. Ik moet eerlijk toegeven dat ik er toen niks mee had. Nu hebben we een redelijk grote tuin en die ruimte kan worden opgevuld. Begin dit jaar kreeg ik het idee om een moestuin te maken. Mijn vriend was het hiermee eens en er kwam een moestuin. Het werd goed aangepakt door hem. De grond werd klaargemaakt voor onze moestuin door het te ploegen en bemesten. De plantjes werden gepoot en gezaaid. Het wachten en onderhouden kon beginnen. Een aantal jaar geleden had ik niet kunnen denken dat ik gelukkig kon worden door een plantje dat groeit in mijn eigen tuin. Een klein plantje of zaadje dat zich ontwikkelt tot een plant die wij uiteindelijk kunnen eten. Het is bijna magisch. En wat is het lekker! Natuurlijk gaat het ook mis. Zo dachten wij dat onze aubergine ontzettend goed groeide. We hebben dit een aantal weken aangekeken, maar er g