Op het Twente'randje'

  In de voorbereiding voor mijn columns had ik mij verdiept in het vrijwilligerswerk. Juist ook omdat vrijwilligerswerk zo belangrijk is voor het functioneren van tal van sectoren in ons land. Dan vraag je je af: hoeveel vrijwilligers zijn er nu eigenlijk in Nederland? En welke bevolkingsgroep doet het meeste vrijwilligerswerk; jongeren of ouderen? Mannen of vrouwen? En waarom gaan mensen vrijwilligerswerk doen? In de alledaagse harde werkelijkheid laat ik die antwoorden maar even voor wat het is. Komt later wel. Immers het coronavirus slaat ook in Nederland ongekend hard toe. Henk Janssen ging daar in de column van vorige week al op in. Wat een impact voor het vrijwilligerswerk in Nederland, maar ook in onze gemeente. Werkend vanuit de landelijke richtlijnen van de overheid en gezondheidsdiensten leg je snel je vrijwilligersactiviteiten langs die meetlat. Het voorkomen van gezondheidsrisico’s is belangrijker dan ooit.   Of het nu gaat om de vrijwilligers van de Groene Jager

In plaats van elkaar een ferme handdruk geven, (ja dat kan dus even niet,) geven we elkaar tot nader order een elleboog. Als je in de sport elkaar een elleboog geeft en de scheidsrechter van dienst ziet het, dan is het einde oefening. Direct inrukken en douchen met een rode kaart. Onsportief, nee wegens zeer onsportief gedrag, maar in het dagelijks leven wordt het nu geïntroduceerd. Geen hand of kus maar een heuse elleboog, ja gelukkig niet in het gezicht maar dus geen kusje of knikje maar een tikje. We leven zeg maar op dit moment in het M en M-tijdperk, een leven van mondkapjes en mezenkastjes. Ja coronavirus en eikenprocessierups maken wat te doen, trouwens het ene is niet te vergelijken met het ander. Maar wel een tijd van jeuk en van een beuk. (Geen vrees koop een mees) Wordt het weer crisis? Nou de Saoedisch spelen met olie een keihard machtsspel, ja Ryad en Moskou liggen op ramkoers met elkaar. (Aan de pomp wordt het wel iets aangenamer). Ook de Europees centrale

De één gooit het weg, de ander is er blij mee. Tenminste, tot voor kort was dat zo. En dan heb ik het over oud papier. Verenigingen kwamen langs de deur, of hadden papiercontainers. Dat leverde elk jaar een mooi zakcentje op, waardoor de contributie laag kon blijven. De gemeente was ook blij, want die hoefde geen duur personeel in te (laten) schakelen om dat oud papier op te halen. En de burger was ook tevreden, want die hoefde minder te betalen aan het ophalen van huisafval en hield er als bonus het prettige gevoel aan over het plaatselijke verenigingsleven te steunen. Maar nu de harde realiteit. Het kan niet meer uit. China wil ons oude papier niet meer hebben, en het oud papier is te vaak vervuild, zoals luiers, verfblikken, schuimplastic, plantenbakken. Tot overmaat van ramp: te veel karton. Karton is lucht, en levert dus niks op. Karton komt bovendien te vaak van bedrijven en winkels, terwijl die zélf voor de afvoer van hun papier en karton moeten zorgen. De verenigingen moge

‘Het jongetje dat zo hartverscheurend huilde om pesterijen vanwege zijn dwerggroei, werd als een ster onthaald.’ Zo begint een tekst ergens op facebook. Met een krantenartikel en foto erbij. Dat jongetje, gepest omdat hij anders is. Er zit ook een filmpje bij, een huilend jongetje, het gaat door merg en been. Het is de laatste tijd veel in het nieuws. Het laat me niet los. Zo’n filmpje doet pijn! Constant denk ik eraan, of zie ik het via social media weer voorbijkomen. Confronterend, rauw, pijnlijk. Het liefste kijk ik weg.   Het doet me denken aan mijn eigen schooltijd. Wat was er nou mis met me? Was ik niet zoals iedereen? Is er niemand die kon zeggen: dit maakt jou anders, dus niet goed? Misschien kon ik het dan oplossen. Mezelf zo veranderen dat ik niet meer zou opvallen. Hoe vaak ik wenste er gewoon bij te willen horen. Hoe vaak was dat mislukt. Zo naïef en met zoveel behoefte om gewoon normaal te zijn, erbij te horen. Niet op te vallen. Het is nu wat