Op het Twente'randje'

Onze vier grote kernen willen graag onderscheidend zijn. Zo ontstaan vaak indrukwekkende initiatieven. Maar soms worden er jaloerse blikken geworpen op de andere dorpen Kan dat niet anders? Met meer wederzijdse waardering, meer harmonie? Een fraai staaltje daarvan zie ik elke week bij het Chr. Mannenkoor Vroomshoop. Ik ben nu zo’n 10 jaar lid en ingedeeld bij de baritons, op de achterste rij. Of dat te maken hee met mijn (betrekkelijke) lengte of mijn (gebrek aan) zangtalent, laat ik ‘wijselijk’ in het midden. Een derde van de 100 leden komt uit Den Ham. Maar ook uit Geerdijk, Vriezenveen en Westerhaar zingen er mannen mee in dit koor. In zo’n mannenkoor worden vier verschillende partijen onderscheiden. Dan telt natuurlijk niet meer de woonplaats maar geldt een ander criterium, namelijk het stembereik. Op de linkerflank staan de eerste tenoren, die verbazingwekkend hoge tonen kunnen produceren. Naast hen de tweede tenoren, die iets minder hoog zingen. Vervolgens komen we bij de bar

In ons gezin hebben we een eigen taal. Nederlands, dat wel, en ook nog eens plat. Maar daarnaast is er nog een taal. Een taal die niet te controleren is, waar geen spellingscontrole op kan en mag. De taal van het gezin. De taal waarin we elkaar kunnen begrijpen zonder dat anderen ons begrijpen. De taal waarin we verdriet hebben, waarin we dubbel kunnen liggen, de taal waar we ons in thuis voelen. Als ik aan onze taal denk komen goede herinneringen naar boven. Ik vraag aan mijn vader wat hij gaat doen, hij zegt nog snel ‘wiesneuziezoad hoal’n’ voordat hij de deur dicht trekt. Er wordt even gelachen, een serieus antwoord zal wel niet komen. Of die keer dat mijn zusje door het raam naar buiten zit te kijken. Ze ziet een huskyhond voorbijlopen. Ze veert op en zegt ‘ooh kijk eens! Wat een mooie whiskyhond!’. Nog steeds plagen we haar daar mee, ook al is het meer dan 15 jaar geleden. Zelf kan ik het ook best goed, de vele rare uitspraken, een eig

Stukje bij beetje kleuren de straten van Vriezenveen groen en blauw. Wapperende jubileumvlaggen die vrijwel elke gevel in Vjenne sieren, wuiven gasten een prachtig "Vjenne neugt oe" toe. Social media bezwijkt bijna onder de talloze aankondigingen van alle activiteiten. Vriezenveen bestaat 650 jaar en dat zullen we weten! Een 650-jarig bestaan, dat klinkt als een doorsnee jubileum. Maar Vriezenveen zou Vjenne niet zijn: zo'n jubileum dat kan ook aons! Vriezenveen heeft een rijke historie als het gaat om ei¬genzinnigheid. De taal van het dorp, die alleen nog wordt gesproken door de echte Vjenneluie, is daar een prachtig uithangbord van. Eigenzinnigheid loopt als een rode draad door de dorpsgeschiedenis: Van de pioniers die in 1369 neerstreken om de veengebieden te ontginnen, de Rusluie die duizenden kilometers per huifkar aflegden voor de han¬del in Sint Petersburg, tot de organisatie van Tot de Nek in de Drek die Vriezenveen met hun beste mudrun van Neder¬land op de kaart

H et is aan alles te voelen in het dorp. Er gaat iets groots gebeuren. Buurten komen samen, de vlag wordt uitgehangen, er wordt van alles georganiseerd en iedereen praat erover.  Vriezenveen bestaat 650 jaar en iedereen mag het weten. Ik ga eerlijk bekennen dat ik tien jaar geleden nog nooit van Vriezenveen had gehoord. Toen een vriendin zei dat haar nieuwe vriend uit Vriezenveen kwam, moest ik het dorp eerst even googelen. Niet wetende dat twee meiden uit Emmen hier nu zouden wonen met man en vriend en de 650ste verjaardag van het dorp zouden mogen vieren. En daar stond ik dan. Met de buurt, bij iemand in de schuur, om te bespreken wat voor versiering er moest komen. Er werd besloten wat er ging gebeuren en er werden al snel afspraken gemaakt. Groepjes werden gevormd en mensen gingen aan de slag. Ik had weleens gehoord van buurtverenigingen en het versieren van buurten, maar nu ben ik er zelf onderdeel van. Op een broeierige maandagavond stond ik samen met de dames van de buurt v