Op het Twente'randje'

Wanneer een knuffel Verandert in een ellenboog Wanneer een ellenboog Verandert in een groet Wanneer een groet Minder vaak kan worden gegeven Wanneer we minder vaak Mensen om ons heen zien Wanneer we minder zien Behalve de vier muren Wanneer de muren Niet kunnen terugpraten En wanneer het praten verstomd Gebeurt er iets Iets wat nog meer vult Dan leegte Eenzaamheid Juist nu het bij elkaar zijn, elkaar aanraken, troosten, knuffelen en kussen niet meer kan, Juist nu het lastiger is om sociaal te zijn op momenten dat we wel mensen zien, Juist nu hebben we het meer dan ooit nodig om gezien te worden, Juist nu we met zovelen hetzelfde gevoel delen, Juist nu, zoek elkaar op in woorden Juist nu.

De laatste weken voelen voor mij als maanden. Voor mijn gevoel is het maanden geleden dat ik onbezorgd naar de supermarkt kon gaan en ‘gewoon’ les kon geven voor een groep studenten. Die maanden zijn nog maar een aantal weken, maar wat verlang ik er weer naar terug. Waar ik ook al een poosje naar verlang is een puppy. Vorig jaar ben ik al begonnen met zeuren tegen mijn vriend over zo’n klein wollig diertje die opgroeit tot een mooie, waakse loebas. Vlak voor de Coronacrisis was hij eindelijk om. Er mocht een puppy komen op bepaalde voorwaarden. Het moet een Appenzeller zijn, een teefje en mooi getekend. Met deze instructies ging ik op jacht naar een pup. Dagenlang heb ik internet afgezocht, maar er was geen enkele pup meer te vinden. Blijkbaar was ik dus niet de enige die een puppy wilde. Dit bleek ook uit de verkoop van de puppy’s van mijn zwager en schoonzus. De puppy’s werden geplaatst op internet en binnen 20 minuten had mijn schoonzus al meerdere telefoontjes

In mijn vorige column heb ik bewondering uitgesproken voor de vele nieuwe en vooral innovatieve initiatieven van zowel particulieren als bedrijven tijdens deze crisis. Die initiatieven zijn duidelijk zichtbaar in Twenterand. De veerkracht van het bedrijfsleven in Den Ham en de andere kernen is groot. Terecht dan ook de oproep via diverse media om die lokale bedrijven nooit maar zeker niet nu in de steek te laten. Deze bedrijven zorgen immers voor de zo belangrijke leefbaarheid in onze kernen. Het blijft mentaal en emotioneel wennen aan alle noodzakelijke maatregelen om de gevaren van het coronavirus te beteugelen. Het gevoel van isolement, ondanks de telefoon en videogesprekken, neemt in ieder geval gevoelsmatig toe. Er lijkt weinig verrassends te gebeuren in vergelijking met het recente verleden. Zeker nu de dagelijkse contacten zich beperken tot het eigen gezin. Maar daarbinnen is gelukkig een dagelijkse routine snel gevonden. Mijn persoonlijke hekel aan tuinonderho