Op het Twente'randje'

De oh zo warme en gemoedelijke kerstdagen zijn geweest. Feestelijk maar  wel op een ingetogen manier. Heeft dat met de leeftijd te maken? Neen, maar overdaad in een wereld waarin angst, onvrede en hopeloosheid lijken te domineren maar velen het moeilijk hebben voelt gewoon niet goed. Het voelt goed die feestdagen in Twente, en in Den Ham in het bijzonder. De sfeer is zo veel gemoedelijker dan in de hectiek van de grote stad. Hoewel ik daar ook goede herinneringen aan heb. Maar De Brink in kerstsfeer, de samenzang  op Kerstavond, het is zo tekenend voor de fijne sfeer in het dorp. En nu op naar de jaarwisseling. Rond de jaarwisseling word ik altijd een beetje melancholisch. De jaren lijken zelfs in Den Ham wel steeds korter te duren; de tijd vliegt, glipt als los zand tussen mijn vingers door. Hoe zou dat komen, dat de tijd sneller lijkt te gaan dan vroeger? Is dat verbeelding of is dat het gevolg van het feit dat wij gewoon zo veel te doen hebben, in ieder geval denken heel...

Goede, fijne en gezellige kerstdagen toegewenst, en ook alvast een geweldig mooi 2020. Gezellige tijd met familie en bekenden en goede voornemens die uit mogen komen. Iedereen viert het op z’n eigen wijze. Bezoeken aan kerk en zangdiensten, lekker eten met z’n allen en of wandelen in bijvoorbeeld het Eerderachterbroek, en/of de velden van ‘moab’ In Daarle. Hele volksstammen kom je zo tegen. Even de zinnen verzetten en lekker uitwaaieren, resetten en onder het genot van een glühweintje oliebollen en een komme snart, de moed er flink inhouden. Het jaar is bijna ten einde en hopelijk met een positief gevoel afsluiten en uitknallen, met de naweeën van de erwtensoep en natuurlijk het carbidschieten (wel goed uutkieken). 2020 wordt ook het jaar, dat wij in Nederland het Eurovisie Songfestival mogen (moeten) organiseren met alle gevolgen van dien. Ja die Duncan heeft wat te doen gemaakt. Ja, het is maar hoe je ernaar kijkt, maar de meest arme kinderen van ons land wonen en leven in Rotterda...

Vier jaar was ik, een klein meisje, in een enorm ziekenhuis. Het ging niet goed met mama en de baby. De baby was veel te vroeg geboren. Ze had een zeer buikje en ze moest in het ziekenhuis blijven. Ik weet nog dat ik door de gang liep, en van de zuster een plastic spuitje kreeg. Ik mocht in de lades van de zusters kijken en zag allemaal materialen. Ontzettend interessant en veel leuker dan het speelgoed in de wachtkamer. Ik kan me nog herinneren dat ik niet in het bedje kon kijken en dat mam me optilde. Kimmie lag daar, ik aaide haar over haar wangetje, heel voorzichtig, bang haar te breken. Nu 26 jaar later, ken ik het hele verhaal. Mijn zusje, door het oog van de naald gekropen. Als premature baby een grote operatie aan de buik en darmen overleefd. Een litteken van zijkant tot zijkant. Na de operatie moesten de darmen gaan werken. Maar dat lukte maar niet. Ze zou met spoed door de scan gaan. Haar leven hing aan een zijden draadje. Mijn ouders konden het ziekenhuis in d...

Aan het eind van het jaar begint het altijd weer te kriebelen… Langzaam wordt de spanning opgebouwd in de stemweek en vanaf kerst gaat het dan echt los: de Top 2000. Begin december buigt iedereen zich weer over zijn of haar eigen arbitraire lijstje om het vervolgens met de rest van de wereld te delen. Ga je voor je persoonlijke favorieten of voor een voorspelling van de top 30? Komen er alleen evergreens in je lijstje voor of is er ruimte voor nieuwe ontdekkingen? Of ga je toch voor een themalijstje: alleen vrouwen (want die staan er toch veel te weinig in), liedjes van Nederlandse bodem, singer-songwriter, Songfestivalnummers of protestsongs? Voor mijn veertigste verjaardag heb ik een platenspeler gekregen. Het hele jaar door het ultieme   Top 2000-gevoel, muziek zoals muziek bedoeld is. Mijn lijstje bestaat dit jaar dan ook uit liedjes die ik zelf op vinyl heb. Muziek die het waard is om op een platenspeler gedraaid te worden. Liedjes met een verhaal, die nog mooier wor...

Het Groot Dictee der Nederlandse Taal, jarenlang was het een monument op de televisie. Luisteren naar Philip Freriks die op gedragen toon de meest onmogelijke zinnen voorlas, om ze vervolgens (nadat ze in hapklare brokken verdeeld werden) ijverig neer te pennen op het kladblok op schoot. Twee kantjes, 10 zinnen, een uur en plusminus 25 fouten later kwam er dan aan deze aangename kwelling een einde. Natuurlijk was er ook nog onze gemeentelijke equivalent: Het Twenteranddictee. Prachtige evenementen waarin de taal gevierd werd, die jammer genoeg een treurige overeenkomst hebben: ze bestaan allebei niet meer. Onvoldoende animo, misschien wel door de autocorrectie en spellingcontrole in onze digitale hulpmiddelen. Voor iedereen die met weemoed terugdenkt aan deze spellingwedstrijden, een dictee speciaal voor 5 december. 1.        Vriezenveen werd dit jaar getrakteerd op een noviteit: de feeëriek verlichte Pakjesboot 12 legde aan in het halfdonker...