‘Sloffe koekjes’

Laatst hoorde ik collega’s discussiëren over het woord ‘slof’. Het bracht meteen herinneringen van vroeger naar boven, maar ook verbaasde ik me naarmate het gesprek vorderde hoe vaak mijn omgeving en ik het woord nog gebruiken: ‘wat een sloffe koekjes, heb je ze niet goed afgesloten dan?’.

Koekjes die slof kunnen worden. Dus als je geen koekje meer wilt, wordt het netjes weer opgeborgen, met een plakkertje om het pakje goed dicht te plakken, of het wordt in een koekjestrommel gedaan.

Zo’n koekjestrommel staat ook op de tafel in de werkruimte in de bieb in Vriezenveen. Zo nu en dan samen ‘eem een bakkie thee of koffie drink’n’. Vooral nu wordt er stil gestaan bij het verlies van onze collega Geja.

Als we het hebben over herinneringen, dan denk ik terug aan de mooie momenten in de bieb in Vroomshoop. Twenterand heeft kleine dorpjes, de deur naar de wereld was vooral bij de bieb te vinden. Dat begon al vroeg. Lezen in de klas, nog even naar de bieb, huiswerk maken, informatie opzoeken of gewoon omdat het leuk was. Soms had ik geen besef meer van hoelang ik in de bieb met mijn neus tussen de boeken zat.

Het kon nooit genoeg zijn, altijd op zoek naar meer dan ik al wist. Ondanks dat ik op het Windesheim in Zwolle een hele mediatheek tot mijn beschikking had, was het in de bieb in Vroomshoop thuiskomen.

Nu, werkzaam bij de bieb, zou je verwachten dat ik weer met mijn neus tussen de boeken te vinden ben. Maar niets is minder waar. De bieb, die is veranderd. Er worden allerlei activiteiten georganiseerd, het hele jaar door. Contact met mensen, dat is waar we als mens gelukkig van worden. Zoeken wat men wil leren, want één ding is zeker, iedereen kan leren. Nu alleen nog maar die kansen weten te vinden (misschien in de bieb?), en er wat mee doen.

Dianne Spaan