‘Doe normaal’

‘Het jongetje dat zo hartverscheurend huilde om pesterijen vanwege zijn dwerggroei, werd als een ster onthaald.’

Zo begint een tekst ergens op facebook. Met een krantenartikel en foto erbij. Dat jongetje, gepest omdat hij anders is. Er zit ook een filmpje bij, een huilend jongetje, het gaat door merg en been. Het is de laatste tijd veel in het nieuws. Het laat me niet los. Zo’n filmpje doet pijn! Constant denk ik eraan, of zie ik het via social media weer voorbijkomen. Confronterend, rauw, pijnlijk. Het liefste kijk ik weg.  

Het doet me denken aan mijn eigen schooltijd. Wat was er nou mis met me? Was ik niet zoals iedereen? Is er niemand die kon zeggen: dit maakt jou anders, dus niet goed? Misschien kon ik het dan oplossen. Mezelf zo veranderen dat ik niet meer zou opvallen. Hoe vaak ik wenste er gewoon bij te willen horen. Hoe vaak was dat mislukt. Zo naïef en met zoveel behoefte om gewoon normaal te zijn, erbij te horen. Niet op te vallen.

Het is nu wat jaren later,  en ik kom oud klasgenootjes tegen en voel en ervaar weinig, ik sluit me af en ga gewoon door. Totdat het zo nu en dan naar boven komt borrelen.

Het sloeg weer in als een bom. Een reünie van een oude school. Gelukkig heb ik na dat ene rotjaar ook mooie jaren op die school gehad, dus ik ga zeker, maar die onzekerheid en angst van toen, zit er nog, en diep ook.

Ik zou zeggen, daag jezelf uit: neem een mooi nieuw velletje papier, en maak hier een bal van. Verkreukel het zo goed mogelijk. Ga erop staan, gooi het in de wasmachine, maakt niet uit. Zodra je dat hebt gedaan is hier je volgende opdracht: probeer van dat balletje verkreukeld papier weer eens een mooi glad velletje papier zonder kreukels te maken.

Pesten, het doet alleen maar pijn en je schiet er niets mee op, geloof me.