Plastic fantastic
Het is een onderwerp waar we best een documentaire over
willen zien op Netflix, met daarna nog een mooie documentaire van BBC, met de
stem van David Attenborough. Als we dan al die indrukwekkende beelden zien,
zijn we geraakt door de mensen die ervoor zorgen dat de wereld een stukje
minder mooi wordt. Boos, geïrriteerd, wat erg toch allemaal! Een halfuurtje
later zappen we verder naar het nieuws, waarin nog even wordt benoemd dat
jongeren steeds vaker zooi in hun gezicht laten spuiten, olifanten in Afrika
met bosjes neervallen, omdat het erop lijkt dat stropers ervoor hebben gezorgd
dat ze vergiftigd zijn, en een vleugje Corona nieuws: mensen vinden het toch
wel lastig om anderhalf meter afstand te houden.
Verder in de wereld lijkt een bepaalde president de
verkiezingsstrijd weer aan te gaan, verdraait deze beste meneer praktisch alles
wat er aan degelijk onderzoek is geweest, geloven we nog steeds dat mensen niet
racistisch zijn, ondanks dat ze niet weten hoe het is om wel gekleurd te zijn,
met alle nadelige gevolgen van dien.
Met andere woorden, waar is Samenleven gebleven? Waar is de
nieuwsgierigheid? Wat zorgt er eigenlijk voor dat we het wel prima vinden om
het via een afstandje te beoordelen, een mening te vormen, maar er niet
daadwerkelijk wat mee te doen.
Samenleven begint bij onszelf. Onze eigen normen en waarden,
en onze nieuwsgierigheid en daadkracht om die normen en waarden zo nu en dan
bij te schroeven. Deel je mening, maar boven alles, luister eens naar die ander
en vraag jezelf af: hoor ik echt wat die ander zegt?
Als je er eens een voorstelling van kan maken: ik stel me
open voor alles wat op mijn pad komt en waar ik op af kan stappen, ik luister
en leer, en daar doe ik wat mee. Wat zal er dan toch een rijkdom ontstaan, al
die kennis, culturen, manieren van leven, gewoon voor onze neus.
Liefde is… gewoon van elkaar houden
Reacties
Een reactie posten