Nederland polderland

 

“Hoe sterk is de eenzame fietser die kromgebogen over zijn stuur tegen de wind, zichzelf een weg baant…”. Nederland het land van uitgestrekte polders vol regen en tegenwind waarin grote wielerlegendes zijn geboren. Maar ook het land van het poldermodel: wij zijn geen volk van zwart-wit denken, wij denken het liefst in vijftig tinten grijs. Het poldermodel heeft ons een sterke democratie opgeleverd waarbij geen stem of mening ongehoord blijft. Dat is een groot recht dat we moeten koesteren, als we er niet mee aan de haal gaan. Een regering die leiding probeert te geven aan een land in crisis moet er namelijk wel zwart-witte regelgeving op na houden om het overzicht te kunnen houden. Het is dan wel erg pijnlijk dat voor de deur van de Tweede Kamer keiharde middelvingers opgestoken worden door intimiderende betogers en feestvierende horecaklanten die hun voorlopig laatste biertje vieren.

Hoe anders gaat het er dan aan toe in de Giro d’ Italia. Drie weken lang hebben we mogen genieten van een bubbel die wel werkt. Iedereen in het circus draagt een mondkapje waar het hoort. Er wordt voortdurend afstand gehouden en onnodig contact wordt vermeden. Positieve test: naar huis en binnen blijven. Na een gitzwart voorjaar hebben de Italianen wijze lessen geleerd, lessen waar geen enkele Italiaan aan twijfelt. Ondanks, of misschien dankzij, de maatregelen was het een Giro om niet snel te vergeten. Een onvoorspelbaar en onvoorstelbaar wedstrijdverloop met de ene na de andere favoriet die het veld moest ruimen. En dan de apotheose: drie jaar na de memorabele overwinning van Tom Dumoulin hebben we opnieuw een Nederlander op het Giropodium: Wilco Kelderman uit Amersfoort, groot geworden in de Nederlandse polders!

Boudewijn zong het, Wilco deed het: ondanks de tegenwind er het beste van maken. Forza Olanda!