Op het Twente'randje'

Wandelend door Den Ham op weg naar de Brink. Dorpsbewoners groeten je en spreken je aan. En dan blijkt al snel dat het fijne van in zo'n klein dorp wonen is dat wanneer je echt (nog) geen idee hebt wat je aan het doen bent, een ander dat wel weet.  Echt heel anders dan in Den Haag. Maar de onder de Haagse politieke stolp bedachte plannen blijven niet onbesproken in Den Ham. Op de Brink snel naar het terras van Herberg Swaen. En de aanspraak blijft niet uit. Hej 't al eheurd van die plannen om rekening rijden in te voeren? Betalen per gereden kilometer. Begrijpen ze wel wat dat betekent voor het platteland? Dat ondanks inspanningen binnen gemeenten, zoals ook in Twenterand, voorzieningen blijven afnemen. Klimaat is natuurlijk belangrijk. Maar denken ze onder die Haagse stolp nu wel goed na over hun plannen en vooral over de gevolgen Nederland breed? Niets is minder waar. Alles lijkt in het licht te worden gezien van de Randstad waar het openbaar vervoer redelijk tot goed is ge...

Brommers kiek’n of een volksgericht of… ? Neen nee bij nader inzien bleek het niet zo moeilijk. ‘de fiets4daagse’ De Brink als inschrijf- en vertrekpunt. Bijna allemaal auto’s met fietsen- dragers stonden er. Honderden zo niet meer en dat allemaal in het centrum. Alle parkeerplaatsen vol. Je kon er je kont bijna niet keren. Allemaal senioren, vroeger ook genoemd ‘ouden van dagen’. Niets meer van te zien, zo vitaal. Zij bevolkten de straten en de pleinen met tassen vol van meegenomen etens- en drinkwaren. De plaatselijke middenstand mocht er eens van binnenlopen. Ja, ja, maar wel alle parkeerplekken in beslag nemen. De hele ganse dag, hoezo voor wat, hoort wat. Tot overmaat van ramp kwam er ook nog een ambulance aanstuiven met gierende banden, loeiende sirenes en blauwe zwaailichten. De meesten stoven, ja vlogen bijna alle kanten op. De handen ten hemel heffend. Ze wisten het niet meer. Ja, wat is hier toch te doen. Nou een opeenhoping van mens en materiaal, in het doorgaans zo ...

Waar ben ik aan begonnen… Argeloos zei ik ‘ja’ toen de redactie van De Toren belde of ik af en toe een column wilde schrijven voor hun nieuwe weekblad in Twenterand. Zo moeilijk kon dat toch niet zijn? Ik schrijf immers ook wel columns voor de Oudheidkundige Vereniging of voor Levend Vroomshoop, ik schrijf stukjes voor allerlei websites, en het aantal persberichten dat ik de laatste jaren heb verstuurd zal in de honderden lopen. Waar ben ik aan begonnen… Een kennismakingsbijeenkomst met de mede-columnisten begon aangenaam met ko e en koek. Daarna uitleg over de gang van zaken, ook prima. Het venijn zat hem echter in de staart. Want een ervaren columnist van De Toren legde uit hoe een column in elkaar hoort te steken en verwees ons daarbij naar een website met schrij ips. Waar ben ik aan begonnen… Thuis zocht ik die bewuste website op. En daar begon de ellende. Want schrijven blijkt schrappen te zijn. Ik lees daar dat allerlei woorden niet mogen, zoals ‘terwijl, toen, dus, heel, nam...

Het is nooit zo duister, of het wordt wel weer licht’. Mam kijkt me aan, blijft me aankijken. Ze is serieus, dat gezicht herken ik meteen, wenkbrauwen wat gebogen, mondhoeken iets naar beneden en lippen op elkaar geperst. We hebben net een pittig gesprek gehad over waar we tegenaan lopen. Familie, vrienden, werk, vul maar in. Ik was verdrietig. Vooral het onbegrip speelde een rol. Wat bedoelt de ander, wat wil de ander, wat wil ik en wat verwacht men van mij? Vragen waar ik geen antwoord op heb. In de 30 jaar dat ik op deze aardbol ronddwaal, is mijn moeder de rots in de branding. Vaak geeft ze advies, troost ze, of lacht ze met me mee. Soms zelfs tranen met tuiten. Ze is er voor me wanneer ik bang ben, bang om te falen, bang dat mensen mij niet aardig vinden. Ze zorgt ervoor dat ik met beide benen op de grond blijf staan. Mijn persoonlijke oppepper.  Wat als ik iets niet goed begrijp? Wat als ik iets vergeet? Moet de wc rol naar buiten draaien of naar binnen? Meestal weet de zo...