Zie je me? (Dianne Compagnje)

Het is nooit zo duister, of het wordt wel weer licht’. Mam kijkt me aan, blijft me aankijken.
Ze is serieus, dat gezicht herken ik meteen, wenkbrauwen wat gebogen, mondhoeken iets naar beneden en lippen op elkaar geperst. We hebben net een pittig gesprek gehad over waar we tegenaan lopen. Familie, vrienden, werk, vul maar in. Ik was verdrietig. Vooral het onbegrip speelde een rol. Wat bedoelt de ander, wat wil de ander, wat wil ik en wat verwacht men van mij? Vragen waar ik geen antwoord op heb.
In de 30 jaar dat ik op deze aardbol ronddwaal, is mijn moeder de rots in de branding. Vaak geeft ze advies, troost ze, of lacht ze met me mee. Soms zelfs tranen met tuiten. Ze is er voor me wanneer ik bang ben, bang om te falen, bang dat mensen mij niet aardig vinden. Ze zorgt ervoor dat ik met beide benen op de grond blijf staan. Mijn persoonlijke oppepper. 
Wat als ik iets niet goed begrijp? Wat als ik iets vergeet? Moet de wc rol naar buiten draaien of naar binnen? Meestal weet de zoekmachine het antwoord. Maar vragen over de zin van het leven, over wat goed is en wat niet, over het grijze gebied dat ons constant voor keuzes stelt, daarvoor hebben we ‘echte’ mensen nodig.
Het gevoel dat een ander echt naar je luistert, je ziet, je hoort en zich betrokken voelt, dat is wat elk mens probeert na te jagen. Het maakt niet uit in welke vorm het zichtbaar wordt, de vraag blijft altijd: doe ik ertoe?
Als ik de tijd neem om eens rustig om me heen te kijken, zie ik dat er meer mensen zijn die, net zoals ik, zoekend zijn. In kleine handelingen wordt zichtbaar dat er in elk mens de behoefte ligt om er voor elkaar te zijn.
Laten we wat meer tijd nemen voor elkaar, en wat minder voor onze eigen gedachten, die gaan toch met ons op de loop.