Elfstedentocht

Vorige week woensdag was ik op de bank in slaap gevallen. Na een lange dag thuis te hebben gewerkt door de Corona-crisis had ik de, zogenoemde, knollen op. Toen ik later op de avond wakker werd, zag ik een stukje Nederlandse geschiedenis. Om heel eerlijk te zijn, wist ik eerst niet goed waar ik naar keek. Het bleek de Elfstedentocht van 1985 te zijn. Ik vond het fantastisch.

Het blijkt dat ik in mijn leven een keer de Elfstedentocht heb meegemaakt. Dit was tevens de laatste tocht, namelijk in 1997. Ik was vijf jaar oud. Helaas weet ik hier niets meer van. Dit vind ik jammer, vooral na de Troost TV van vorige week. Uren heb ik gekeken naar de beelden van de tocht. Duizenden mensen stonden langs de kant en duizenden mensen namen deel aan de tocht.

Wat mij vooral fascineerde waren de deelnemers. Vijf broers die meededen en allemaal dezelfde zakdoek om hadden, zodat ze elkaar zouden blijven herkennen. De man die op houten schaatsen de tocht ging rijden, want daar schaatste hij altijd op. De wedstrijdschaatsers die eigenlijk geen tijd hadden om hun kaartje af te laten stempelen en wat gingen ze snel! Stiekem hoopte ik op W.A. van Buren die langs zou komen, maar die bleek een jaar later mee te doen.

U merkt het vast al. Ik hoop ooit een Elfstedentocht mee te kunnen maken. Als ik nu naar buiten kijk, kan ik mij niet voorstellen dat er ooit nog een Elfstedentocht komt. Voor nu is het belangrijk om lief te zijn voor elkaar. Hopelijk komen er snel weer betere tijden en kunnen we elkaar weer goed vastpakken. Tot die tijd ga ik dromen van een tijd waar mensen, zonder gevaar, weer kunnen kijken naar de bikkels die ploeteren over de Friese wateren.