Eentonig?

Iemand mailde me: “Ik verveel me niet, maar het is soms wel eentonig.” Dat vind ik wel een treffende karakterisering. Elke dag is er wel wat te doen, maar toch glijden de dagen voorbij.

Nou leert de ervaring dat vele jaren in je bestaan na verloop van tijd geen bijzondere herinnering meer oproepen. Alleen de hoogtepunten, en soms ook wat dieptepunten, blijven vaak scherp in je geheugen hangen. Meestal gaat het dan om nieuwe ervaringen. Je eerste schooldag bijvoorbeeld, voor mij trouwens ook meteen de eerste én de laatste dag dat ik door mijn moeder naar school werd gebracht. Een operatie aan de keelamandelen in het ziekenhuis in Hardenberg, 10 km verderop, erheen en weer terug achterop de fiets bij moeder. De dag dat je zenuwachtig zat te wachten of je wel geslaagd was. Je eerste vriendinnetje en je eerste zoen, je huwelijksdag, je eerste rijles, je eerste baan, je eerste keer naar het buitenland. De geboorte van een kind, het overlijden van geliefden; ingrijpende gebeurtenissen in je leven onthoudt iedereen het beste. Dat je elke dag met je broodtrommeltje in de tas naar school of werk gaat, verveelt meestal niet maar is soms wel eentonig en onthoud je dus niet.

Ook gebeurtenissen op wereldschaal blijven vaak lang in je herinnering hangen. Ik herinner me bijvoorbeeld de dood van John F. Kennedy in 1963, de maanlanding van Neil Armstrong in 1969 (“a small step …”), de Golfoorlog in 1990 en de Irak-oorlog in 2003 (“we got him!”), de aanval op de Twin Towers op ‘nine-eleven’ 2001, de ramp met de MH17 in 2014. Maar ook prettige herinneringen aan boksfenomeen Cassius Clay, baltovenaar Johan Cruijff en muzieksensatie The Beatles.

En daar komt nu een gebeurtenis bij die ons nog lang zal heugen. En, is het opgevallen? Ik heb ‘het’ woord niet gebruikt en toch gaat ‘het’ er elke dag over. Soms is dat wel eentonig.