Mag het even?

Sinds de Corona crisis lijkt (bijna) alles stil te staan. Vooral in die eerste week deed de één veel, de ander nagenoeg niets. Ik moet toegeven dat ik volledig blokkeerde. De angst wisselde steeds met een soort van nuchterheid. Bijna niets kwam uit mijn handen. Mijn omgeving zorgde ervoor dat ik langzaam weer aan de slag ging.

Een paar weken later, veel mensen stimuleren (soms is het zelfs pushen) anderen om wat te gaan doen. Er lijken constant nieuwe initiatieven te ontstaan, waarbij men steeds  meer verwacht van de medemens. Steeds meer zie je het terug op het nieuws: handen uit de mouwen steken, de buurvrouw bellen, raamvisite in plaats van kraamvisite en de bouw lijkt in een koortsig tempo door te bikkelen. Ook scholen pakken het aan. Ik hoorde van een moeder: ‘het is wat zeg, om alle ballen hoog te houden. Ik werk in de zorg, mijn man in de bouw, ik moet daarnaast boodschappen halen en mijn kinderen helpen met school. De juf appt me iets na drieën waar het huiswerk blijft. Help! Hoe houd ik dit vol!’

Dan denk ik, dat hoeft toch allemaal niet? Het hoeft toch niet koortsachtig door te gaan? Ik begrijp best dat bedrijven, organisaties en ondernemers manieren moeten vinden om het draaiende te houden, maar ik kan me voorstellen dat het soms al genoeg energie kost om er te kunnen zijn voor een ander.

Daarnaast lijkt het nieuws met ons een loopje te nemen. Sites/kranten die verhalen niet checken maar het gewoon plaatsen, met een vleugje angst en een toefje drama erbij. Dus daarom: check de site van het RIVM of Rijksoverheid.

De komende tijd wordt de situatie er niet anders op. Daarom wil ik je graag meegeven: blijf dicht bij jezelf, heb de ander lief, zoek naar dat waar je voor op kunt staan en zeg eens: mag het even? Het komt vast goed. Zoals ze zeggen: geduld is een schone zaak.

.