Oorwurm ‘Anne’

“Anne de wereld is niet mooi, maar jij kan haar een beetje mooier kleuren”.  In 1986 schreef Herman van Veen een prachtig lied over de geboorte en het opgroeien van zijn dochter. De afgelopen dagen begin ik het op de gekste momenten te zingen en te fluiten. Het is mijn oorwurm tijdens de ‘thuisblijfdagen’, maar waar komt het ineens vandaan?

Misschien wel door zowel de voorspellende als tijdloze woorden: “Anne, de wereld is niet mooi”. De wereld was al vaker niet zo mooi, maar nu worden we met de hele wereld even met onze neus op de feiten gedrukt. Om nog maar te zwijgen van al het leed dat deze pandemie zelf met zich meebrengt, komt de lelijkheid ook tot uiting door hamsterende supermarktklanten en lockdownparty-vierende jongeren. Waarom zou je dat doen? Vroeg of laat val je als hamsteraar wel door de mand: de komende tien kerstdiners groente uit blik, de komende tien keer carnaval als wc-rolmummie.

Het refrein vervolgt met: “Maar jij kan haar een beetje mooier kleuren.” Deze tijd van noodgedwongen bezinning brengt ook veel moois. De luchtkwaliteit verbetert zienderogen (misschien moeten we wel nadenken over een vliegquotum i.p.v. een veequotum). Verder hebben we blijkbaar huisarrest nodig om ons verbonden te voelen. Dat levert prachtige initiatieven op: een gezamenlijke supportersactie van Feyenoord en Ajax om de zorg een hart onder de riem te steken, duizenden knuffelberen achter ramen voor kinderen die in hun eigen wijk een luchtje scheppen en verzorgingstehuizen die bedolven worden onder de kindertekeningen.

Met de laatste regel van het refrein kunnen we onze kinderen ’s avonds instoppen: “Anne, je hebt nog heel wat voor de boeg, maak je geen zorgen, daarvoor is het nog te vroeg, veel te vroeg”. En als ze het allemaal al wat beter begrijpen: “Maak je gepaste zorgen, dat is genoeg. Dat is genoeg”.