Volksbuurtje

 

Ik weet nog de tijd, dat we buiten in ons buurtje ’s avonds op zo’n houten bankje in de zon genoten. Moeders en vaders die hun kinderen met andere kinderen zagen spelen, kwebbelen met de buren. Zeker wanneer het erg warm was, was het wachten op een verkoelend regenbuitje. De geur van de straattegels na de regen, met blote voeten erover lopen, vrijheid.

 

Blokfluitles op de basisschool, en in het weekend zo’n geruit kleedje van mam lenen en nog een bakje erbij. Op de hoek van de straat 2 deuntjes spelen, in de herhaling natuurlijk. Na een halfuurtje er wel klaar mee, totdat iemand weer langsliep. Een daalder krijgen van iemand, meteen naar de Nieuwe Weme lopen voor wat lekkers of voor in zo’n automaat. Dan kwam er zo’n eitje uit, met een speeltje of snoepje erin, uren ermee bezig, vrijheid.

 

Met natte haren, pyjama aan, nog even naar buiten, gezellig bij mam of pap knuffelen, kijken naar vogels of nog even schommelen. In de zandbak was niet handig, want anders waren we weer vies. Soms kregen we een flesje kindercola, genieten, vrijheid.

 

Het onbezorgde is weg, was snel weg eigenlijk. In de jaren dat ik tiener was, puber, jongvolwassene, was er altijd wel iets waar je van wakker kon liggen. School, vrienden, familie, weg vrijheid.

 

Nu weet ik dat het gevoel van vrijheid er nog steeds is. Wanneer ik met blote voeten even in het gras sta, wanneer mijn kat begint te spinnen, wanneer de baby trapt, op momenten dat er bijzondere gesprekken ontstaan met mijn vrijwilligers, vrij zijn.

 

Ik denk dat elk mens voor zichzelf een manier zoekt om vrij te zijn. En dan bedoel ik niet ‘na mijn werk ben ik vrij’, of ‘ik heb dit weekend lekker vrij’. Ik bedoel een gevoel van vrede met jezelf. Voor iedereen is het een zoektocht, met soms best nog wat bergen te beklimmen, obstakels te overwinnen, uiteindelijk het gevoel te hebben: ik ben vrij.