“Van oude menschen, de dingen, die voorbij gaan...”

In deze donkere dagen voor de Kerst zit ik wat te mijmeren, mijn woordkeus, mijn echtgenote noemt dat zeuren. Afijn, de kop is er alweer vanaf, de eerste dag is verstreken en ook de tweede dag van de decembermaand is bijna weer verleden tijd. Tijd om misschien even terug te kijken…, tijd om even te mijmeren. Echter niet al mijn mijmeringen zal ik onder woorden kunnen brengen. Er is nogal het nodige gebeurd dit afgelopen jaar. 2020 is een wel heel heftig en een voor velen afschuwelijk jaar met veel leed. En het einde is nog niet echt in zicht. Maar genoeg daarover.

Daar zijn ze weer: de donkere, koude dagen die vanaf november stilletjes onze woonkamer zijn binnen geslopen. De nachten die dagelijks weer een paar minuutjes meer afsnoepen van de dag. De wind en de regen die vrij spel krijgen. De herfst is aan het overgaan in de winter.  Die verleidelijke herfstkleuren eerst prachtig, leiden nu een troosteloze kaalheid in. En dan de onstuimigheid van de herfst. Het valt nu nog mee, maar de wind en regen zorgen ervoor dat je toch minder vaker buiten komt.  

De winter is nog niet echt begonnen en ik ben de winter al beu. Het blijft maar koud. En dat terwijl ik voor de winter nog niet geheel klaar was. Zeker niet met het winterklaar maken van onze tuin. Dus daar is deze week nog in gewerkt. Lastig om mijzelf te motiveren voor dat werk. Liever ben ik bezig met het voorbereiden van vergaderingen, het lezen van een goed boek of bijvoorbeeld het schrijven van deze column

Maar wat zit ik toch ontzettend te mijmeren, te zeuren. Vanmiddag hebben wij genoten van een goed glas wijn.  Het leven heeft ook vele mooie kanten. ´t Is maar wat je wilt zien. Maar nu wens ik alle lezers alvast een fijne, warme en rustgevende decembermaand toe.

Hans van Ronkel