Op het Twente'randje'

Hallo beste mensen, ja het is allemaal anders. Het is crisis en niet zomaar één.  Het hakt er wereldwijd keihard in, zo ook bij ons. Van alles wordt er uit de kast gehaald, aan kennis, zorg en medeleven, om het draaglijk, beter en leefbaar te maken. En de meeste mensen doen hun uiterste best, HULDE! De sjoelbak weer van stal, Monopolie, het dambord en Mens erger je niet, van alles wordt zo weer te voorschijn getoverd, om elkaar en onszelf te verpozen. En dit alles op 1,5 meter afstand met gewassen handen met  misschien straks wel een mondkapje voor. (als Hugo er genoeg van heeft). Ja de één vol barmhartigheid en de ander met een kort lontje. Ja beste mensen dit hadden wij nooit gedacht en verwacht en we krijgen ook nog een econ.dip van 7.5%. De diepe zakken van Wopke Hoekstra gaan eraan. En dan wil een deel van onze politiek de uitverkoop ook nog verbieden De handel zelf is creatief genoeg om de boel aan de gang te houden. Nog even ...

Iemand mailde me: “Ik verveel me niet, maar het is soms wel eentonig.” Dat vind ik wel een treffende karakterisering. Elke dag is er wel wat te doen, maar toch glijden de dagen voorbij. Nou leert de ervaring dat vele jaren in je bestaan na verloop van tijd geen bijzondere herinnering meer oproepen. Alleen de hoogtepunten, en soms ook wat dieptepunten, blijven vaak scherp in je geheugen hangen. Meestal gaat het dan om nieuwe ervaringen. Je eerste schooldag bijvoorbeeld, voor mij trouwens ook meteen de eerste én de laatste dag dat ik door mijn moeder naar school werd gebracht. Een operatie aan de keelamandelen in het ziekenhuis in Hardenberg, 10 km verderop, erheen en weer terug achterop de fiets bij moeder. De dag dat je zenuwachtig zat te wachten of je wel geslaagd was. Je eerste vriendinnetje en je eerste zoen, je huwelijksdag, je eerste rijles, je eerste baan, je eerste keer naar het buitenland. De geboorte van een kind, het overlijden van geliefden; ingrijpende gebeurtenisse...

Sinds de Corona crisis lijkt (bijna) alles stil te staan. Vooral in die eerste week deed de één veel, de ander nagenoeg niets. Ik moet toegeven dat ik volledig blokkeerde. De angst wisselde steeds met een soort van nuchterheid. Bijna niets kwam uit mijn handen. Mijn omgeving zorgde ervoor dat ik langzaam weer aan de slag ging. Een paar weken later, veel mensen stimuleren (soms is het zelfs pushen) anderen om wat te gaan doen. Er lijken constant nieuwe initiatieven te ontstaan, waarbij men steeds   meer verwacht van de medemens. Steeds meer zie je het terug op het nieuws: handen uit de mouwen steken, de buurvrouw bellen, raamvisite in plaats van kraamvisite en de bouw lijkt in een koortsig tempo door te bikkelen. Ook scholen pakken het aan. Ik hoorde van een moeder: ‘het is wat zeg, om alle ballen hoog te houden. Ik werk in de zorg, mijn man in de bouw, ik moet daarnaast boodschappen halen en mijn kinderen helpen met school. De juf appt me iets na drieën waar het huiswerk...

“Anne de wereld is niet mooi, maar jij kan haar een beetje mooier kleuren”.   In 1986 schreef Herman van Veen een prachtig lied over de geboorte en het opgroeien van zijn dochter. De afgelopen dagen begin ik het op de gekste momenten te zingen en te fluiten. Het is mijn oorwurm tijdens de ‘thuisblijfdagen’, maar waar komt het ineens vandaan? Misschien wel door zowel de voorspellende als tijdloze woorden: “Anne, de wereld is niet mooi”. De wereld was al vaker niet zo mooi, maar nu worden we met de hele wereld even met onze neus op de feiten gedrukt. Om nog maar te zwijgen van al het leed dat deze pandemie zelf met zich meebrengt, komt de lelijkheid ook tot uiting door hamsterende supermarktklanten en lockdownparty-vierende jongeren. Waarom zou je dat doen? Vroeg of laat val je als hamsteraar wel door de mand: de komende tien kerstdiners groente uit blik, de komende tien keer carnaval als wc-rolmummie. Het refrein vervolgt met: “Maar jij kan haar een beetje mooier kleuren...

Vorige week woensdag was ik op de bank in slaap gevallen. Na een lange dag thuis te hebben gewerkt door de Corona-crisis had ik de, zogenoemde, knollen op. Toen ik later op de avond wakker werd, zag ik een stukje Nederlandse geschiedenis. Om heel eerlijk te zijn, wist ik eerst niet goed waar ik naar keek. Het bleek de Elfstedentocht van 1985 te zijn. Ik vond het fantastisch. Het blijkt dat ik in mijn leven een keer de Elfstedentocht heb meegemaakt. Dit was tevens de laatste tocht, namelijk in 1997. Ik was vijf jaar oud. Helaas weet ik hier niets meer van. Dit vind ik jammer, vooral na de Troost TV van vorige week. Uren heb ik gekeken naar de beelden van de tocht. Duizenden mensen stonden langs de kant en duizenden mensen namen deel aan de tocht. Wat mij vooral fascineerde waren de deelnemers. Vijf broers die meededen en allemaal dezelfde zakdoek om hadden, zodat ze elkaar zouden blijven herkennen. De man die op houten schaatsen de tocht ging rijden, want daar schaatste hij...